Een hut bouwen had als kind altijd al iets magisch. Je eigen huisje, verscholen in het bos. Een tipi, in een boom of onder de grond, iedere hut had een karakter. Hoe oncomfortabel het vaak ook zat, er was geen beter gevoel dan neer te ploffen na uren zwoegen met takken, hooi en aarde. Het heeft bijna iets dierlijks, een nest bouwen waar je zelf ieder gaatje van hebt gevuld. Waarom doen we dit niet meer als volwassenen?

We besloten het gewoon weer eens te doen. Samen met anderen het bos in, een plek zoeken, takken rapen, zagen, kletsen, tactisch nadenken, falen, accepteren dat het geen meesterwerk wordt ondanks je hoge verwachtingen, verwachtingen bijstellen, een hut bouwen en er in slapen!